Генерал-фельдмаршал (Расія)
From Wikipedia, the free encyclopedia
Генерал-фельдмаршал — вышэйшае воінскае званне ў Расіі з мяжы XVII і XVIII стагоддзяў да 1917 г. Па Табелі аб рангах — воінскі чын I класа, роўны генерал-адміралу на флоце, канцлеру і сапраўднаму таемнаму саветніку I класу ў грамадзянскай службе.
Знакам адрознення быў фельдмаршальскае жазло, з XIX стагоддзя скрыжаваныя жазлы сталі паказвацца таксама на пагонах і ў пятліцах у генерал-фельдмаршалаў.
У XVIII стагоддзі шэраг прысваенняў быў зроблены грамадзянскім асобам: Ф. А. Галавіну, Н. Ю. Трубяцкому, А. І. Шувалаву, А. П. Бястужаву-Руміну (раней канцлер, гэта значыць з захаваннем класа), К. Г. Разумоўскаму, Н. І. Салтыкову («генерал-фельдмаршал па флоце»). Нярэдка чын прысвойваўся замежнікам, не якія служылі ў рускай арміі. Сярод іх такія вядомыя палкаводцы, як герцаг Уэлінгтан, Іозеф Радэцкі і Мольтке Старэйшы, а таксама некалькіх манархаў і членаў іх сем'яў (у 1872 Аляксандр II даў фельдмаршальскія жэзлы чацвярым Гогенцолернам).
З усіх расійскіх імператараў толькі пры Іване Антонавічу і пры Аляксандры III (Міратворцы) фельдмаршальскіх званняў не прысвойвалася. Па некаторых дадзеных, Аляксандр II сам неафіцыйна насіў фельдмаршальскія знакі адрознення (без фармальнага распараджэння аб прысваенні самому сабе такога звання).
Да моманту адмены Табелі аб рангах у 1917 годзе ў жывых быў толькі адзін рускі генерал-фельдмаршал — Нікола Петравіч-Негаш (Мікалай I), кароль Чарнагорыі. Апошні генерал-фельдмаршал рускай службы Дзмітрый Аляксеевіч Мілюцін памёр у 1912 годзе.