Сёмая халерная пандэмія
From Wikipedia, the free encyclopedia
Сёмая халерная пандэмія (таксама VII пандэмія халеры, англ.: seventh cholera pandemic) — чарговае распаўсюджванне халеры на значныя тэрыторыі, якое пачалося ў 1961 годзе, дасягнула максімуму да 1970 годзе, аднак, у адрозненне ад папярэдніх пандэмій, яе выклікаў V. cholerae біявар El Tor[1], хоць у апошнія гады[калі?] зноў рэгіструюць павышэнне захворвання, абумоўленага і класічным халерным вібрыёнам, і іншымі серагрупамі. Назва была звязана з каранцінным пунктам Эль-Тор (руск.) (бел. на Сінайскім паўвостраве. Першапачаткова ў 1961 пачалася ў Інданезіі, у 1963 халера была ва Усходнім Пакістане. У 1992 годзе ў хворых (Бангладэш) знойдзены новы варыянт халернага вібрыёна серагрупы О139, які спараджае цяжкае захворванне, але пакуль сустракаецца толькі ў Азіі. У некаторых частках Азіі і Афрыкі былі выяўленыя новыя штамы. Вынікі назіранняў дазваляюць выказаць здагадку, што гэтыя штамы выклікаюць цяжкую халеру з больш высокай лятальнасцю, чым класічны халерны вібрыён і О139. Пазней былі выяўленыя ў Афрыцы і ЗША вібрыёны серагрупы 075 і 0141, якія прадвызначаюць менавіта такую халеру, як і класічны вібрыён. Пасля былі выяўленыя яшчэ і гібрыды класічнага і Эль-Тор вібрыёнаў. Гэтая пандэмія працягваецца да гэтага часу. Ёй падвергліся больш за 180 краін. Пра тое, наколькі трывала ўкаранілася халера на гэтых заражаных тэрыторыях, сведчыць той факт, што ні з адной з гэтых краін хвароба не знікла цалкам.
Сёмая халерная пандэмія | |
---|---|
Папярэдні ў спісе | Шостая халерная пандэмія |
Дата пачатку | 1961 |
Афіцыйна лічыцца, што з 1926 года халера не аднаўлялася ў СССР. Аднак разам са з’яўленнем сёмай пандэміі ў свеце, распаўсюджванне вібрыёну Эль-Тор адбылося і ў СССР. У 1965 годзе буйная ўспышка халеры (руск.) (бел. была ў Каракалпакскай АССР. Наступныя ўспышкі халеры былі савецкай уладай вымушана зарэгістраваныя (руск.) (бел. ў 1970 годзе ў Адэскай вобласці, у Крыме, Астраханскай вобласці РСФСР, ў Аджарскай АССР (руск.) (бел. у складзе Грузінскай ССР[2].
У 1971 годзе ўзбуджальнік халеры Эль-Тор быў знойдзены ў вадасховішчы пад Новасібірскам. У рэгіёне паўстала пагроза распаўсюджвання захворвання. Галоўны санітарны ўрач СССР П. М. Бургасаў (руск.) (бел. тэрмінова сабраў кіраўнікоў прамысловых прадпрыемстваў і звярнуўся да іх з настойлівай просьбай неадкладна скінуць у каналізацыю ўсе наяўныя ў іх кіслотныя матэрыялы, нягледзячы на тое, што гэта парушала законы, якія забаранялі такі скід, што магло пашкодзіць абсталяванне каналізацыйных сістэм. Патэнцыйная эпідэмія была прадухілена.
З часоў абвяшчэння незалежнасці ва Украіне, у басейне Чорнага, Азоўскага мораў, Дняпра, Днястра, Паўднёвага Буга стабільна выяўляюцца халерныя вібрыёны, што сведчыць аб наяўнасці ўстойлівага прыроднага агменю. У 1991—1996 гг халеру рэгістравалі ў 14 абласцях Украіны і г. Севастопалі, даходзячы да эпідэмічнага ўзроўню ў 1994 (845 хворых, лятальнасць 2,6 %) і 1995 (548 выпадкаў, смяротнасць 1,8 %) гадах. Найбольш паражанымі былі Паўднёвыя і цэнтральныя рэгіёны краіны. У 2011 годзе ў Марыупалі (Данецкая вобласць) з-за выпадкаў халеры была ўведзена забарона на купанне на пляжах, а таксама на лоўлю рыбы і продаж яе на рынках.