Ота фон Бісмарк
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ота Эдуард Леапольд фон Бісмарк-Шонхаўзен (ням.: Otto Eduard Leopold von Bismarck-Schönhausen; 1 красавіка 1815 — 30 ліпеня 1898) — князь, палітык, дзяржаўны дзеяч, першы канцлер Германскай імперыі, празваны «жалезным канцлерам». Меў ганаровы чын прускага генерал-палкоўніка ў рангу генерал-фельдмаршала з 20 сакавіка 1890 года.
У Прускім каралеўстве Бісмарк заслужыў сярод кансерватараў славу прадстаўніка інтарэсаў юнкераў, служыў дыпламатам з 1851 па 1862 гады ў часы рэакцыі. У 1862 годзе быў прызначаны міністрам-старшынёй урада Прусіі. Падчас канстытуцыйнага крызісу выступаў супраць лібералаў у абарону манархіі. З’яўляючыся міністрам замежных спраў, ператварыў Прусію ў дамінуючую сілу ў Германіі пасля Дацкай вайны 1864 года. У Франка-прускай вайне 1870—1871 гадах выступаў рухаючай сілай вырашэння нямецкага пытання па маланямецкаму шляху і ўдзельнічаў у стварэнні Другога Рэйха.
Знаходзячыся на пасадзе Рэйхсканцлера і прускага міністра-старшыні, ён меў значны ўплыў на палітыку створанага Рэйха аж да сваёй адстаўкі ў 1890 годзе. У знешняй палітыцы Бісмарк прытрымліваўся прынцыпу балансу сіл, гэта значыць, еўрапейскай раўнавагі.
Ва ўнутранай палітыцы час яго кіравання з 1866 года можна разбіць на дзве фазы. Спачатку ён заключыў саюз з памяркоўнымі лібераламі. У гэты перыяд адбыліся шматлікія ўнутраныя рэформы, напрыклад, укараненне грамадзянскага шлюбу, які быў выкарыстаны Бісмаркам для паслаблення ўплыву каталіцкай царквы. Пачынаючы з канца 1870-х гадоў Бісмарк аддзяліўся ад лібералаў. На працягу гэтай фазы ён звяртаўся да палітыкі пратэкцыянізму і дзяржаўнага ўмяшання ў эканоміку. У 1880-я гады дзякуючы Бісмарку быў укаранёны антысацыялістычны закон. Рознагалоссі з тагачасным кайзерам Вільгельмам II прывялі да адстаўкі Бісмарка.
У наступныя гады Бісмарк граў прыкметную палітычную ролю, крытыкуючы сваіх пераемнікаў. Дзякуючы папулярнасці сваіх мемуараў, Бісмарк доўгі час мог уплываць на фарміраванне ўласнага вобраза ў грамадскай свядомасці.
Да сярэдзіны XX стагоддзя ў нямецкай гістарычнай літаратуры дамінавала, безумоўна, станоўчая адзнака ролі Бісмарка як палітыка, адказнага за аб’яднанне нямецкіх княстваў у адзіную нацыянальную дзяржаву, што часткова задавальняла нацыянальным інтарэсам. Пасля смерці ў яго гонар былі ўсталяваныя шматлікія помнікі як сімвалу моцнай асабістай улады. Ім была створана новая нацыя і ўвасоблены прагрэсіўныя сістэмы сацыяльнага забеспячэння. Бісмарк, з’яўляючыся на прысягу да караля, узмацніў дзяржаву моцнай, добра падрыхтаванай бюракратыяй. Пасля Другой сусветнай вайны сталі гучаць крытычныя галасы, якія абвінавачвалі Бісмарка, у прыватнасці, у згортванні дэмакратыі ў Германіі. Больш увагі надавалася недахопам яго палітыкі, а дзейнасць разглядалася ў бягучым кантэксце.