Адольф Андэрсан
From Wikipedia, the free encyclopedia
Карл Эрнст Адольф Андэрсан (ням.: Karl Ernst Adolf Anderssen; 6 ліпеня 1818, Брэслаў (цяпер Уроцлаў) — 13 сакавіка 1879, там жа) — нямецкі шахматыст, вядучы шахматыст Еўропы 1850-х і 1860-х гадоў, майстар камбінацыйных гульняў, настаўнік, прафесар матэматыкі, доктар навук.
Адольф Андэрсан | |
---|---|
Краіны: | |
Дата нараджэння: | 6 ліпеня 1818(1818-07-06)[1][2] |
Месца нараджэння: | |
Дата смерці: | 13 сакавіка 1879(1879-03-13)[1][2] (60 гадоў) |
Месца смерці: | |
Месца пахавання: | |
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Андэрсан не быў папулярны ў шахматных колах да 1851 года, калі ён нечакана заняў першае месца ў Лондане на Першым міжнародным турніры, які паклаў пачатак сучаснай шахматнай эры. Дзякуючы поспеху ён быў прызнаны наймацнейшым шахматыстам свайго часу, але ў 1858 годзе ён прайграў ключавы матч з Полам Морфі ў Парыжы, што значна пахіснула яго шахматны аўтарытэт. Але пасля таго, як Морфі сышоў са сцэны, Андэрсен вярнуў сабе рэпутацыю наймацнейшага шахматыста свету, выйграўшы турнір у Лондане (1862). У 1866 годзе ён прайграў няпросты матч Стэйніцу з лікам 6:8 (без уліку нічыёй), фактычна перадаўшы яму неафіцыйны тытул чэмпіёна свету.
Партыі Андэрсена з Кізерыцкім (Лондан, 1851) і Дзюфрэнем (Берлін, 1852) увайшлі ў гісторыю пад эпітэтамі «бесмяротны» і «вечназялёны» — столькі сучаснікаў былі ашаломлены камбінацыйнымі здольнасцямі Андэрсана.
Насуперак неаднаразовым выказванням у падручніках па шахматах і нават у «Курсе лекцый па шахматах» пятага чэмпіёна свету Макса Эйве аб адсутнасці ў Андэрсена пазіцыйнай гульні[5], шахматны гісторык Якаў Нойштадт адзначыў, што «пазіцыйныя грахі Андэрсена моцна перабольшаныя і прыпадаюць на ранні перыяд яго працы»[5]. Прыкладам пазіцыйнага разумення можа служыць партыя з Луі Паўлсэнам у Вене (1873).