Тыбэцкае нагор’е
плято ў Цэнтральнай Азіі / From Wikipedia, the free encyclopedia
Тыбэцкае нагор’е, ці Гімалайскае нагор’е (па-кітайску: 青藏高原, піньінь: Qingzang Gaoyuan) — самае вялікае па плошчы (каля 2,5 млн км²) і найвышэйшае (сярэдняя вышыня 4877 м) нагор'е сьвету[1]. Займае паўднёвую частку Цэнтральнай Азіі, пераважна на тэрыторыі Кітаю.
Абмежавана горнымі сыстэмамі: на захадзе — Памір і Гіндукуш, на поўначы — Куньлунь, на ўсходзе — Сіна-Тыбэцкія горы, на поўдні — Гімалаі. Плошча каля 2 млн км². У рэльефе спалучаюцца горныя сьцягі вышынёю да 6000—7000 м, падзеленыя шырокімі, плоскімі або слабаўзгорыстымі раўнінамі вышынёй 4000—5000 м.