Şiə islamı tarixi
From Wikipedia, the free encyclopedia
Şiə İslamı, həmçinin Şiəlik olaraq da bilinən, İslamın sünni İslamından sonra ikinci ən böyük qolu. Şiələr Məhəmmədin təlimlərinə və onun ailəsinin (Əhli-Beyt) və ya Şiə imamları kimi tanınan nəslinin dini rəhbərliyinə bağlıdırlar. Məhəmmədin qan xətti yalnız Məhəmmədin nəvələri ilə birlikdə Əhli-beytdən olan qızı Fatimeyi Zəhra və əmisi oğlu Əli vasitəsilə davam edir. Beləliklə, şiələr Məhəmmədin nəslini həqiqi hidayət mənbəyi hesab edirlər. Şiə İslam sünni İslam kimi bir çox qollara bölünmüşdür; lakin bunlardan yalnız üçünün hazırda əhəmiyyətli sayda izləyicisi var və onların hər birinin ayrıca trayektoriyası var.
Siyasi baxımdan şiələrin tarixi bir neçə mərhələdən ibarət olmuşdur. Birinci hissə 632-ci ildə Məhəmmədin ölümündən sonra başlayan və 680-ci ildə Kərbəla döyüşünə qədər davam edən şiələrin meydana çıxması idi. Bu hissə Əlinin, Həsən ibn Əlinin və Hüseynin imamlığı ilə üst-üstə düşür. İkinci hissə müsəlman icması daxilində şiələrin ayrı bir məzhəb kimi fərqləndirilməsi və fərqliliyi və sünni xəlifələrinin müxalifətidir. Bu hissə Kərbəla döyüşündən sonra başlayır və təxminən 900 şiə dövlətinin yaranmasına qədər davam edir. Bu hissədə şiəlik bir neçə qola bölündü. Üçüncü bölmə şiə dövlətləri dövrüdür. İlk şiə dövləti Məğribdə İdrisilər sülaləsi (780-974) olmuşdur. Sonrakı Ələvilər sülaləsi (864-928) İranın şimalında Mazandaranda (Təbəristan) quruldu. Bu sülalələr yerli idi, lakin onları iki böyük və güclü sülalə əvəzlədi. 909-cu ildə İfriqiyyədə qurulan Fatimilər sülaləsi 1171-ci ilədək Məğrib, Misir və Levantın bəzi bölgələrini idarə etdi. Buveyhilər sülaləsi təxminən 930-cu ildə İranın şimalında Deyləmdə meydana gəldi, sonra isə İran və İraqın mərkəzi və qərb bölgələrini idarə etdi. Nəticədə 10-cu əsrin ortalarından 11-ci əsrin ortalarına qədər olan dövr çox vaxt İslamın Şiə əsri kimi tanınır. Yəməndə adətən Zeydi məzhəbindən olan müxtəlif sülalələrin imamları 897-ci ildən 1962-ci ilə qədər mövcud olmuş teokratik siyasi quruluş qurdular. Əvvəllər sünnilərin çoxluq təşkil etdiyi bölgə olan İran coğrafiyası 16-18-ci əsrlər arasında Səfəvilər dövründə Şiə İslamına çevrilmə prosesindən keçdi. Bu proses həm də müasir dövrdə şiəlik daxilində On iki imam şiəliyinin zeydilik və ismaillik məzhəbləri üzərində hökmranlığını təmin etdi.[1][2][3][4]