Şahbanu
From Wikipedia, the free encyclopedia
Şahbanu (fars. شهبانو) — Səfəvi, Əfşar, Qacar və Pəhləvi İmperiyalarında şahın əsas (baş) xanımına verilən titul. Səfəvi İmperiyasının tarixində Orta Əsrlər dünyasına ilk dəfə Şahbanuluq sistemi gətirildi və onun təsisçisi Aləmşah bəyim, son üzvü isə Şəhribanu Bayramxatın bəyim Səfəvi olmuşdur.[1] Amma Səfəvi İmperiyasının çökməyindən sonra da, digər böyük imperiyalarda və bəzi başqa İslam və Türk sülalələrində Şahbanu ənənəsi yaşadı və günümüzdə belə mövcuddur. Səfəvi sülaləsi tarixində 22 Şahbanu olmuşdur, onların əksəriyyəti başqa millətlərin, dinlərin nümayəndələri olmuş, lakin sonradan yerli İslam adını və dinini qəbul etmişdirlər. Onlar təkcə Səfəvi imperiyası daxilində (Ərəb yarımadası, Hind torpaqları, Anadolu yurdu, bütün Qafqaz və Türküstan eli) deyil, eləcə də, bütün dünyada tanınır və ən ali Məşhidcahani Şabhanuye-Mübarəkqədəm olaraq qəbul olunurdular.[2]
Bu məqaləni vikiləşdirmək lazımdır. |
Şahbanu | |
---|---|
Şahənşahi Səltənətül-Dərüssalam | |
| |
Vəzifədə sonuncu Fərəh Pəhləvi | |
Müraciət forması | Möhtərəm Şahbanu Aliləri |
Səlahiyyət müddəti | 1501–1979 |
Maaşı | Şahbanu xəzinəsi |
Vəzifədə sonuncu | Fərəh Pəhləvi |
Vəzifənin ləğv tarixi | 11 fevral 1979 |
Rəsmi saytı | farahpahlavi.org |