লোককথা
From Wikipedia, the free encyclopedia
লোককথা (ইংৰাজী: Folklore) হৈছে এক বিশেষ গোটৰ মানুহৰ সাংস্কৃতিক অংগ; ই সেই সংস্কৃতি, উপসংস্কৃতি বা গোটৰ বাবে সাধাৰণ পৰম্পৰাসমূহক সামৰি লয়। ইয়াৰ ভিতৰত আছে কাহিনী, কিংবদন্তি,[1] প্ৰবাদ, সাঁথৰ আৰু কৌতুক আদি মৌখিক পৰম্পৰা বা লোক সাহিত্য তথা বস্তুগত সংস্কৃতি, পৰম্পৰাগত নিৰ্মাণ শৈলীৰ পৰা আৰম্ভ কৰি গোটটোৰ বাবে সাধাৰণ হাতেৰে বনোৱা খেলনালৈকে। লোকবিশ্বাসত প্ৰথাগত জ্ঞান, লোকবিশ্বাসৰ বাবে ব্যৱস্থা গ্ৰহণ কৰা, ধৰ্মীয় উৎসৱ আৰু বিয়া আদি উদযাপনৰ ৰূপ আৰু ৰীতি-নীতি, লোকনৃত্য, দীক্ষাগ্ৰহণৰ ৰীতি-নীতি আদিও লোককথাত অন্তৰ্ভুক্ত হৈছে। ইয়াৰে প্ৰতিটোকে একক বা সংমিশ্ৰণত লোককথাৰ শিল্পকৰ্ম বা পৰম্পৰাগত সাংস্কৃতিক প্ৰকাশ বুলি গণ্য কৰা হয়। ৰূপটোৰ দৰেই অপৰিহাৰ্য লোককথাই এই শিল্পকৰ্মসমূহক এটা অঞ্চলৰ পৰা আন এটা অঞ্চললৈ বা এটা প্ৰজন্মৰ পৰা আন এটা প্ৰজন্মলৈ কঢ়িয়াই লৈযোৱাৰ দিশটোকো সামৰি লৈছে। লোককথা সাধাৰণতে আনুষ্ঠানিক বিদ্যালয়ৰ পাঠ্যক্ৰমত বা সূক্ষ্ম কলাৰ অধ্যয়নত লাভ কৰিব পৰা বস্তু নহয়। বৰঞ্চ এই পৰম্পৰাবোৰ অনানুষ্ঠানিকভাৱে এজন ব্যক্তিৰ পৰা আন এজনলৈ হয় মৌখিক নিৰ্দেশনা বা প্ৰদৰ্শনৰ জৰিয়তে ভাগ-বতৰা কৰা হয়। লোককথাৰ শৈক্ষিক অধ্যয়নক লোককথা অধ্যয়ন বা লোককথা বিজ্ঞান বোলা হয়, আৰু ইয়াক স্নাতক, স্নাতকোত্তৰ আৰু পি.এইচ.ডি. স্তৰলৈকে অধ্যয়ন কৰিব পাৰি।[2]
- ৰজাৰ বাৰীলৈ গলো, ফুল দেখি চমক খালো, ফুললৈকে মেলিলো হাত, ফুল গ’ল ১৮ হাত (জোনাকী পৰুৱা)
- তিনিফালে তিনিজন, মাজতে নিৰঞ্জন, নিৰঞ্জনে কণী পাৰে কোনে কিমান খাব পাৰে? (চৌকা)