Aragonés d'o Viello Sobrarbe
From Wikipedia, the free encyclopedia
L'aragonés d'o Viello Sobrarbe ye a parla comarcal aragonesa propia d'o Viello Sobrarbe, denominación que fa alusión a l'antigo contau de Sobrarbe: Lo Grau, Guaso, A Torriciella, Sant Velián, Santa María de Buil, Os Rials, Castillazo, O Coscollar, As Pauls, Santa María de La Nuez, Sasa, Mondot, Elsón, Xabierre d'Elsón, Eripol, Almazore, Lo Espitalet, Barcabo, Lecina, Betorz, Abizanda, Escaniella, Lamata, Ligüerre de Cinca, Samitier, Mediano, A Pardina, A Torre, Castillón de Sobrarbe, Camparretuno, Cosculluela de Sobrarbe, Plampalacios y Moriello de Tou.
Iste articlo ye en proceso de cambio enta la ortografía oficial de Biquipedia (la Ortografía de l'aragonés de l'Academia Aragonesa d'a Luenga). Puez aduyar a completar este proceso revisando l'articlo, fendo-ie los cambios ortograficos necesarios y sacando dimpués ista plantilla. |
Aragonés d'o Viello Sobrarbe | |
---|---|
Situación de l'aragonés d'o Viello Sobrarbe | |
Localización cheografica | |
Estau | {{{estau}}} |
País | Aragón |
Rechión | {{{rechión}}} |
Parlau en | Viello Sobrarbe |
Lugars principals | Lo Grau, Guaso, A Torriciella, Sant Velián, Santa María de Buil, Os Rials, Castillazo, O Coscollar, As Pauls, Santa María de La Nuez, Sasa, Mondot, Elsón, Xabierre d'Elsón, Eripol, Almazore, Lo Espitalet, Barcabo, Lecina, Betorz, Abizanda, Escaniella, Lamata, Ligüerre de Cinca, Samitier, Mediano, A Pardina, A Torre, Castillón de Sobrarbe, Camparretuno, Cosculluela de Sobrarbe, Plampalacios y Moriello de Tou |
Estatus | |
Atras denominacions | {{{atras denominacions}}} |
Charradors | |
Oficial en | {{{oficial}}} |
Reconoixiu en | {{{reconoixiu}}} |
Regulau por | {{{regulau}}} |
Vitalidat | Meya |
Escritors principals | |
Rasgos dialectals | |
Clasificación lingüistica | |
Indoeuropea
| |
ISO 639-1 | {{{iso1}}} |
ISO 639-2 | {{{iso2}}} |
ISO 639-3 | {{{iso3}}} |
SIL | {{{sil}}} |
Os caracters actuals fan que se clasifique en l'aragonés meridional, pero bi ha evidencias que mos fan pensar que en o sieglo XIX (y segurament primer terz d'o sieglo XX) teneba os principals caracters de l'aragonés central.